\id SNG 
\ide UTF-8
\h ПЕСЬНЯ
\toc2 ПЕСЬНЯ
\toc1 ПЕСЬНЯ ПЕСЬНЯЎ САЛЯМОНА
\mt1 ПЕСЬНЯ ПЕСЬНЯЎ САЛЯМОНА
\c 1
\cl Псн 1
\m
\v 1  Песьня песьняў Салямона.
\m
\v 2  «Няхай ён цалуе мяне пацалункамі вуснаў сваіх!» «Бо пяшчоты твае лепшыя за віно.
\m
\v 3  Пах алейкаў тваіх салодкі. Алей разьліты — імя тваё. Дзеля гэтага дзяўчыны кахаюць цябе».
\m
\v 4  «Цягні мяне за сабой! Пабяжым! Увядзі мяне, валадару, у пакоі свае». «Будзем радавацца і весяліцца з табою, будзем узгадваць пра пяшчоты твае [больш], чым пра віно; заслужана кахаюць цябе!»
\m
\v 5  «Чарнявая я, і зграбная, дочкі Ерусалімскія, як намёты Кедара, як палатніны Салямона.
\m
\v 6  Не глядзіце на мяне, што я смуглявая, бо сонца апаліла мяне. Сыны маці маёй разгневаліся на мяне, паставілі мяне пільнаваць вінаграднікі, а я не ўпільнавала вінаграднік мой.
\m
\v 7  Распавядзі мне, каханьне душы маёй, дзе ты пасьвіш, дзе адпачываеш апоўдні, каб не блукаць мне між чародаў таварышаў тваіх».
\m
\v 8  «Калі ня ведаеш гэтага, найпрыгажэйшая між жанчынаў, дык ідзі па сьлядах авечак, і пасьві казьлянятаў тваіх каля буданоў пастушыных.
\m
\v 9  Да жаробкі ў калясніцы фараона я ўпадобніў цябе, сяброўка мая.
\m
\v 10  Прыгожыя шчочкі твае пад кляйнотамі, шыя твая — у каралях.
\m
\v 11  Мы зробім табе кляйноты залатыя з блішчыкамі срэбнымі».
\m
\v 12  «Пакуль валадар быў за сталом сваім, нард мой разьліваў водар свой.
\m
\v 13  Любы мой для мяне — як мяшэчак з мірам, які начуе на грудзях маіх.
\m
\v 14  Любы мой для мяне — як гронка кіпровая у вінаградніках Эн-Геды».
\m
\v 15  «Якая прыгожая ты, сяброўка мая, якая прыгожая! Вочы твае — як галубкі».
\m
\v 16  «Які прыгожы ты, любы мой, які цудоўны! Ложак наш — зеляніна,
\m
\v 17  страха дому нашага — кедры, столь нашая —кіпарысы».
\c 2
\cl Псн 2
\m
\v 1  «Я — нарцыс Сарону, лілея даліны!»
\m
\v 2  «Як лілея сярод церняў, так сяброўка мая сярод дзяўчатаў».
\m
\v 3  «Як яблына сярод дрэваў лясных, так любы мой сярод хлопцаў. У ценю ягоным, прывабным, я села, і плод ягоны салодкі для паднябеньня майго.
\m
\v 4  Ён увёў мяне ў дом банкетаваньня, і сьцяг ягоны нада мною — каханьне.
\m
\v 5  Падмацуйце мяне пірагамі з разынкамі, асьвяжыце мяне яблыкамі, бо я млею ад каханьня.
\m
\v 6  Левая рука ягоная пад галавою маёй, а правіцай сваёй ён абдымае мяне».
\m
\v 7  «Заклінаю вас, дочкі Ерусалімскія, сарнамі і ланямі палявымі, не будзіце і не падымайце каханую, аж пакуль сама не захоча».
\m
\v 8  «Голас любага майго! Вось, ён ідзе, узыходзіць на горы, пераскоквае ўзгоркі.
\m
\v 9  Любы мой падобны да сарны, да маладога аленя. Вось, ён стаіць за сьцяною нашаю, заглядае праз вакно, зазірае праз краты.
\m
\v 10  Адказаў любы мой і сказаў да мяне: “Уставай, сяброўка мая, прыгажуня мая, і прыходзь.
\m
\v 11  Бо вось, зіма прайшла, дождж спыніўся і перастаў.
\m
\v 12  Пралескі відаць на зямлі, час сьпяваньня настаў, і голас туркаўкі чуваць у зямлі нашай.
\m
\v 13  Дрэва фігавае выдала пупышкі [свае], вінаград квітнее і разьлівае водар. Устань, прыходзь, сяброўка мая; прыгажуня мая, прыходзь!
\m
\v 14  Галубка мая, [што жывеш] у расколінах скалы, у схове пад стромаю, пакажы мне выгляд твой, дай мне пачуць голас твой, бо голас твой салодкі, і выгляд твой прывабны”».
\m
\v 15  «Лавіце нам лісаў, малых лісянятаў, якія нішчаць вінаграднікі, бо вінаграднікі нашыя квітнеюць».
\m
\v 16  «Любы мой [належыць] мне, а я — яму, ён пасьвіць сярод лілеяў.
\m
\v 17  Пакуль дзень дыхае [ветрам] і зьнікаюць цені, вярніся! Будзь падобны, любы мой, да сарны, да маладога аленя на гарах Бэтэр».
\c 3
\cl Псн 3
\m
\v 1  «На ложку маім уначы я шукала таго, якога кахае душа мая; шукала яго і не знайшла.
\m
\v 2  “Устану і буду кружляць па горадзе, па вуліцах і па плошчах. Буду шукаць таго, якога кахае душа мая”. Шукала яго і не знайшла.
\m
\v 3  Спаткалі мяне вартаўнікі, якія абыходзяць горад. “Ці ня бачылі вы таго, якога кахае душа мая?”
\m
\v 4  Заледзь мінула іх, спаткала таго, якога кахае душа мая, схапіла яго і не пушчу, аж пакуль не завяду яго ў дом маці маёй, у пакой той, якая нарадзіла мяне».
\m
\v 5  «Заклінаю вас, дочкі Ерусалімскія, на сарны і на лані палявыя, не будзіце, не падымайце зо сну каханай, пакуль сама не захоча».
\m
\v 6  «Хто яна, якая выходзіць з пустыні як слупы дыму, духмяная мірам і кадзілам, і ўсякімі водарамі, [што прывозяць] гандляры.
\m
\v 7  Вось ложак Салямона. Шэсьцьдзесят волатаў вакол яго, з волатаў Ізраіля.
\m
\v 8  Усе яны трымаюць мячы, спраўныя ў вайне, кожны мае меч пры боку сваім супраць страхаў начных.
\m
\v 9  Драгі зрабіў для сябе валадар Салямон з дрэва Лібанскага;
\m
\v 10  слупкі іхнія зрабіў са срэбра, прыслон — з золата, сядзеньне ягонае — з пурпуру. Сярэдзіна іхняя выслана каханьнем дачок Ерусалімскіх».
\m
\v 11  «Выйдзіце і паглядзіце, дочкі Сыёну, на валадара Салямона ў кароне, якой укаранавала яго маці ягоная ў дзень заручынаў ягоных, у дзень радасьці сэрца ягонага».
\c 4
\cl Псн 4
\m
\v 1  «Якая прыгожая ты, сяброўка мая, якая ты прыгожая! Вочы твае — як галубкі пад кудзеркамі тваімі. Валасы твае — як чарада козаў, якія зыходзяць з гары Гілеад.
\m
\v 2  Зубы твае — як чарада стрыжаных авечак, якія выходзяць з купаньня; у кожнай пара ягнятак, і няплоднай няма сярод іх.
\m
\v 3  Быццам стужка кармазыновая — губы твае, і вусны твае салодкія. Як паловы яблыка гранатовага шчочкі твае пад кудзеркамі тваімі.
\m
\v 4  Як вежа Давідава шыя твая, збудаваная для абароны, тысяча шчытоў завешана на ёй, усё — зброя волатаў.
\m
\v 5  Грудзі твае — як двое казьлянятаў, блізьнятаў сарны, якія пасьвяцца сярод лілеяў.
\m
\v 6  Пакуль дзень дыхае [ветрам] і зьнікаюць цені, пайду на гару міры і на ўзгорак кадзіла.
\m
\v 7  Уся ты прыгожая, сяброўка мая, і заганы няма ў табе.
\m
\v 8  Са мною з Лібану, нявеста мая, са мною з Лібану ідзі; паглядзі з вяршыні Аману, з вяршыні Сэніру і Гермону, з лежышчаў львоў, з гор леапардаў.
\m
\v 9  Паланіла ты сэрца маё, сястра мая нявеста, паланіла ты сэрца маё адным [позіркам] вачэй тваіх, і аднымі пацеркамі на шыі тваёй.
\m
\v 10  Якое цудоўнае каханьне тваё, сястра мая нявеста, лепшае каханьне тваё, чым віно. А пах алейкаў тваіх [лепшы] за ўсе пахнідлы.
\m
\v 11  Мёд сотавы сьцякае з вуснаў тваіх, нявеста, мёд і малако пад языком тваім, а водар шатаў тваіх — як водар Лібану.
\m
\v 12  Замкнёны сад — сястра мая, нявеста, замкнёны сад, жарало запячатанае.
\m
\v 13  Улоньне тваё — сад яблык гранатовых з адборнымі пладамі, кіпэр і нард.
\m
\v 14  Нард і шафран, [пахкі] трысьнёг і цынамон з усімі дрэвамі ладану, міра і альвасу і з усімі найлепшымі пахнідламі.
\m
\v 15  Ты — жарало ў садзе, студня вады жывой, якая сьцякае з Лібану.
\m
\v 16  Абудзіся, вецер з поўначы! Прыйдзі, вецер з поўдня; дзьмі на сад мой, і няхай пацякуць алейкі ягоныя». «Няхай прыйдзе любы мой у сад свой, і няхай есьць найлепшыя плады ягоныя».
\c 5
\cl Псн 5
\m
\v 1  «Я ўвайшоў у сад мой, сястра мая, нявеста; зьбіраю міру маю з пахнідламі маімі, ем соты мае з мёдам маім, п’ю віно маё з малаком маім. Ешце, сябры, і піце, і насычайцеся каханьнем!»
\m
\v 2  «Я сплю, а сэрца маё чувае. [Вось,] голас любага майго, які стукае! “Адчыні мне, сястра мая, сяброўка мая, галубка мая, беззаганная мая, бо галава мая ўся ў расе, кучары мае — у кроплях начных!”
\m
\v 3  Адзеньне маё я скінула з сябе, ці [зноў] мне апранаць яго? Памыла ногі свае, ці зноў маю брудзіць іх?
\m
\v 4  Любы мой працягнуў руку сваю праз адтуліну і задрыжэла ў-ва мне нутро маё.
\m
\v 5  Я ўстала, каб адчыніць любаму майму; і з рук маіх сьцякала міра, і з пальцаў маіх міра каштоўнае [капала] на клямку засаўкі.
\m
\v 6  Я адчыніла любаму майму; але любы мой пайшоў, аддаліўся. Душа мая млела, калі ён прамаўляў. Шукала яго і не знайшла яго, гукала яго і ён не азваўся мне.
\m
\v 7  Спаткалі мяне вартаўнікі, якія абыходзяць горад; зьбілі мяне і паранілі мяне, забралі покрыва маё ў мяне вартаўнікі муроў.
\m
\v 8  Заклінаю вас, дочкі Ерусалімскія, калі спаткаеце любага майго, што вы скажаце яму? [Скажыце,] што я зьнемаглася ад каханьня».
\m
\v 9  «Чым любы твой мілейшы ад другіх, найпрыгажэйшая з жанчынаў? Чым любы твой мілейшы ад другіх, што ты так заклінаеш нас?»
\m
\v 10  «Любы мой белы і румяны, найлепшы сярод дзясяткаў тысячаў.
\m
\v 11  Галава ягоная — шчырае золата, золата найчысьцейшае, кучары ягоныя — як гронкі фінікаў, чорныя як крумкачы.
\m
\v 12  Вочы ягоныя — як галубы над водамі бруістымі, купаюцца ў малацэ, сядзяць над струменем паўнаводным.
\m
\v 13  Шчокі ягоныя — як кветнік пахнідлаў, на якіх растуць зёлкі духмяныя; вусны ягоныя — лілеі, з іх цячэ міра найлепшае.
\m
\v 14  Рукі ягоныя — вальцы залатыя, напоўненыя тапазамі; жывот ягоны — выраб з косьці слановай, выкладзены шафірамі.
\m
\v 15  Ногі ягоныя — слупы з мармуру, пастаўленыя на апоры залатыя; выгляд ягоны — як Лібан, велічны, нібы кедры.
\m
\v 16  Вусны ягоныя — слодыч, і ўвесь ён прывабны. Вось такі любы мой, і вось такі сябар мой, дочкі Ерусалімскія».
\c 6
\cl Псн 6
\m
\v 1  «Куды пайшоў любы твой, найпрыгажэйшая з жанчынаў? Куды дзеўся любы твой? Мы будзем шукаць яго з табою».
\m
\v 2  «Любы мой пайшоў у сад свой, у кветнік пахнідлаў, каб пасьвіць у садах і каб зьбіраць лілеі.
\m
\v 3  Я [належу] любаму майму, а любы мой — мне, ён пасьвіць сярод лілеяў».
\m
\v 4  «Прыгожая ты, сяброўка мая, як Тырца, прывабная як Ерусалім, грозная як полк са сьцягамі.
\m
\v 5  Адвярні вочы твае ад мяне, бо яны хвалююць мяне. Валасы твае — як чарада козаў, якія зыходзяць з Гілеаду.
\m
\v 6  Зубы твае — як чарада стрыжаных авечак, якія выходзяць з купаньня; у кожнай пара ягнятаў, і няплоднай няма сярод іх.
\m
\v 7  Як палова яблыка гранатовага шчочкі твае пад кудзеркамі тваімі.
\m
\v 8  Ёсьць шэсьцьдзесят валадарак, і восемдзясят наложніц, і дзяўчат бяз ліку,
\m
\v 9  але адзіная ты, галубка мая, дасканалая мая, адзіная ў маці сваёй, чыстая ў той, якая нарадзіла цябе. Убачылі яе дзяўчаты, і назвалі шчасьлівай, [убачылі] валадаркі і наложніцы, і хвалілі яе:
\m
\v 10  “Хто ж гэта, якая выходзіць як заранка, прыгожая як месяц, ясная як сонца, грозная як полк са сьцягамі?”»
\m
\v 11  «Я зыйшла ў сад арэхавы, каб паглядзець на зеляніну пры ручаі, каб паглядзець, ці квітнее вінаград, ці ў квецені дрэвы гранатовыя.
\m
\v 12  Не заўважыла душа мая, як пасадзілі мяне ў калясніцу магната народу майго».
\cl Псн 7
\m
\v 13  «Агляніся, агляніся, Шуламянка, агляніся, агляніся, і мы паглядзім на цябе». «Што вы глядзіце на Шуламянку, нібы на танец двух карагодаў?»
\c 7
\m
\v 1  «Якія прыгожыя ногі твае ў сандалах, дачка шляхетная! Выгін клубоў тваіх як аздобны абруч, які зроблены рукою майстра.
\m
\v 2  Улоньне тваё — як чаша круглая, ніколі не забракне ў ёй віна мяшанага; жывот твой — як сноп пшаніцы, абстаўлены лілеямі.
\m
\v 3  Двое грудзей тваіх — як двое казьлянятаў, блізьнятаў сарны.
\m
\v 4  Шыя твая — як вежа з косьці слановае. Вочы твае — як сажалкі ў Хешбоне, каля брамы Бат-Раббім. Нос твой — як вежа Лібану, што глядзіць у бок Дамаску.
\m
\v 5  Галава твая над табою — як Кармэль, а валасы на галаве тваёй — як пурпур. Валадар зьвязаны косамі [тваімі].
\m
\v 6  Якая ты прыгожая і якая прыемная, каханая, у асалодзе [тваёй]!
\m
\v 7  Стан твой [гонкі], як пальма, а грудзі — як гронкі [вінаградныя].
\m
\v 8  Я сказаў: “Узьлезу я на пальму і схаплю гронкі яе”, і будуць грудзі твае як гронкі вінаградныя, і пах подыху твайго — як [пах] яблыкаў.
\m
\v 9  Вусны твае — як віно найлепшае, якое ліецца да любага, асалоджваючы вусны стомленыя».
\m
\v 10  «Я [належу] любаму майму, і да мяне пажаданьне ягонае.
\m
\v 11  Прыйдзі, любы мой, пойдзем у поле, пераначуем за горадам.
\m
\v 12  Устанем раніцай, наведаем вінаграднікі, паглядзім, ці заквітнеў вінаград, ці распусьціліся кветкі ці цьвітуць дрэвы гранатовыя, там я дам табе каханьне маё.
\m
\v 13  Мандрагоры разьліваюць водар, у дзьвярах нашых усякія плады адборныя, новыя і старыя, якія я, любы мой, захавала для цябе».
\c 8
\cl Псн 8
\m
\v 1  «Калі б ты быў братам маім, які смактаў грудзі маці маёй, калі б сустрэла цябе на вуліцы, я б пацалавала цябе, і ніхто не дакараў бы мяне.
\m
\v 2  Я схапіла б цябе і павяла б у дом маці маёй; і ты вучыў бы мяне, а я напаіла б цябе пахкім віном, і сокам яблыкаў гранатовых маіх.
\m
\v 3  Левая рука ягоная пад галавой маёй, а правіцай сваёй ён абдымае мяне».
\m
\v 4  «Заклінаю вас, дочкі Ерусалімскія, не будзіце і не падымайце каханую, аж пакуль сама не захоча».
\m
\v 5  «Хто гэта, якая выходзіць з пустыні, абапіраючыся на любага свайго?» «Пад яблынай я пабудзіў цябе; там зачала цябе маці твая, там зачала цябе тая, што нарадзіла цябе.
\m
\v 6  Палажы мяне як пячатку на сэрца тваё, як пячатку на плячо тваё, бо магутнае як сьмерць каханьне, і няўмольная як пекла рэўнасьць, жар яе — як жар агню, як полымя ГОСПАДА.
\m
\v 7  Вялікія воды ня змогуць патушыць каханьне, і рэкі не затопяць яго. Калі б чалавек хацеў аддаць усю маёмасьць дому свайго за каханьне, ён быў бы адрынуты з пагардай».
\m
\v 8  «Сястра нашая малая, і грудзей няма ў яе. Што мы зробім для сястры нашай у дзень, калі будуць гаварыць пра яе?
\m
\v 9  Калі яна — мур, мы пабудуем на ім палац са срэбра, калі яна — брама, мы ашалюем яе дошкамі кедровымі».
\m
\v 10  «Я — мур, і грудзі мае — як вежы, таму я буду ў вачах ягоных як тая, што знайшла супакой.
\m
\v 11  Вінаграднік быў у Салямона у Баал-Гамоне; ён аддаў вінаграднік тым, што пільнуюць яго; за плады ягоныя кожны прыносіў тысячу [сыкляў] срэбра.
\m
\v 12  Вінаграднік мой, які маю, перада мною; тысячу [сыкляў] табе, Салямоне, а дзьвесьце — тым, якія пільнуюць плады ягоныя».
\m
\v 13  «О ты, якая жывеш у садах, таварышы твае слухаюць голас [твой], дай і мне пачуць яго».
\m
\v 14  «Уцякай, любы мой, будзь падобны да сарны, да маладога аленя на гарах пахкіх дрэваў!»