\id JON 
\ide UTF-8
\h ЁНА
\toc2 ЁНА
\toc1 КНІГА ПРАРОКА ЁНЫ
\mt1 КНІГА ПРАРОКА ЁНЫ
\c 1
\cl Ёна 1
\m
\v 1  І было слова ГОСПАДА да Ёны, сына Амітая, кажучы:
\m
\v 2  «Устань, ідзі ў Нініву, горад вялікі, і кажы супраць яго, бо ўзышло ліхоцьце іхняе перад аблічча Маё».
\m
\v 3  І ўстаў Ёна, каб уцячы ў Таршыш ад аблічча ГОСПАДА, і зыйшоў у Яфу, і знайшоў карабель, які плыў у Таршыш; і даў плату, і зыйшоў на карабель, каб плыць з імі ў Таршыш ад аблічча ГОСПАДА.
\m
\v 4  Але ГОСПАД пусьціў вялікі вецер на мора, і ўзьнялася вялікая бура на моры, і думалі, што карабель разаб’ецца.
\m
\v 5  І напалохаліся маракі, і крычалі кожны да свайго бога, і выкінулі ў мора рэчы, што былі на караблі, каб быў лягчэйшым; а Ёна зыйшоў у сярэдзіну карабля, і лёг, і моцна заснуў.
\m
\v 6  І наблізіўся да яго корнік, і сказаў яму: «Што табе, што ты сьпіш? Устань, кліч да Бога свайго, можа, узгадае Бог пра нас, і мы не загінем».
\m
\v 7  І сказалі адзін аднаму: «Хадземце, кіньма жэрабя, і даведаемся, праз каго гэтае ліха [прыйшло] на нас». І кінулі жэрабя, і выпала жэрабя на Ёну.
\m
\v 8  І сказалі яму: «Скажы ж нам, з якой прычыны гэтае ліха [прыйшло] на нас? Які твой занятак? Адкуль ты прыйшоў? З якога ты краю і з якога народу?»
\m
\v 9  І ён сказаў ім: «Я — Гебрай, і я баюся ГОСПАДА, Бога нябёсаў, Які ўчыніў моры і сухазем’е».
\m
\v 10  І спалохаліся тыя людзі страхам вялікім, і сказалі яму: «Чаму ты гэта зрабіў?», бо даведаліся тыя людзі, што ён уцякае ад аблічча ГОСПАДА, бо ён абвясьціў ім.
\m
\v 11  І сказалі яму: «Што нам зрабіць з табою, каб сьціхла мора?», бо мора ўсё больш бушавала.
\m
\v 12  І ён сказаў ім: «Вазьміце мяне і кіньце ў мора, і супакоіцца мора, [якое] супраць вас, бо я ведаю, што з-за мяне гэтая вялікая бура супраць вас».
\m
\v 13  І моцна веславалі тыя людзі, каб зьвярнуцца на сухую зямлю, і не маглі, бо мора больш і больш бушавала супраць іх.
\m
\v 14  І клікалі яны да ГОСПАДА, і сказалі: « ГОСПАДЗЕ, молім Цябе, няхай не загінем мы за душу гэтага чалавека, і не ўскладай на нас кроў нявінную, бо Ты, ГОСПАДЗЕ, як захочаш, так і зробіш».
\m
\v 15  І яны паднялі Ёну, і кінулі яго ў мора, і перастала мора гневацца.
\m
\v 16  І напалохаліся тыя людзі страхам вялікім перад ГОСПАДАМ, і складалі яны ахвяры ГОСПАДУ, і абяцалі абяцаньні.
\cl Ёна 2
\m
\v 17  І прыгатаваў ГОСПАД вялікую рыбу, каб праглынула Ёну, і быў Ёна ў нутры рыбы тры дні і тры ночы.
\c 2
\m
\v 1  І маліўся Ёна ГОСПАДУ, Богу свайму, з нутра рыбы,
\m
\v 2  і сказаў: «Я клікаў да ГОСПАДА з нядолі маёй, і Ён адказаў мне; з нутра адхлані я загаласіў, і Ты пачуў голас мой.
\m
\v 3  Ты кінуў мяне глыбока ў сэрца мораў, і вір акружыў мяне, усе плыні Твае і хвалі Твае прайшлі праз мяне.
\m
\v 4  І я сказаў: “Я прагнаны ад вачэй Тваіх, як пагляджу яшчэ на сьвятую сьвятыню Тваю”.
\m
\v 5  Нахлынулі воды на мяне аж да душы, глыбіня агарнула мяне навокал, марскія травы абвілі галаву маю.
\m
\v 6  Да падвалінаў гор я зыйшоў, зямля сваімі заваламі замкнула мяне на вякі. Але Ты вывеў са зьнішчэньня жыцьцё маё, ГОСПАДЗЕ, Божа мой.
\m
\v 7  Як млела душа мая ў-ва мне, я ўзгадаў ГОСПАДА, і малітва мая прыйшла да Цябе, да сьвятой сьвятыні Тваёй.
\m
\v 8  Тыя, што захоўваюць манлівыя марнасьці, адкідаюць міласэрнасьць ад сябе.
\m
\v 9  Але я з голасам падзякі прынясу ахвяру Табе, споўню, што абяцаў. Збаўленьне ў ГОСПАДА».
\m
\v 10  І сказаў ГОСПАД рыбе, і яна выкінула Ёну на сухазем’е.
\c 3
\cl Ёна 3
\m
\v 1  І было слова ГОСПАДА да Ёны другі раз, кажучы:
\m
\v 2  «Устань, ідзі ў Нініву, горад вялікі, і абвяшчай супраць яго тое, што Я сказаў табе».
\m
\v 3  І ўстаў Ёна, і пайшоў у Нініву паводле слова ГОСПАДА; а Нініва была вялікім горадам у Бога, на тры дні дарогі ў абход.
\m
\v 4  І пачаў ён хадзіць па горадзе, колькі можна прайсьці за адзін дзень, і клікаў, і казаў: «Яшчэ сорак дзён, і Нініва будзе зруйнаваная».
\m
\v 5  І паверылі Нініўцы Богу, і абвясьцілі пост, і адзеліся ў зрэбніцу, ад найбольшага з іх аж да найменшага з іх.
\m
\v 6  Бо калі слова дайшло да валадара Нінівы, і ён устаў з пасаду свайго, і скінуў з сябе адзеньне сваё, і апрануўся ў зрэбніцу, і сядзеў у попеле.
\m
\v 7  І было абвешчана, і сказана ў Нініве паводле загаду валадара і магнатаў ягоных, кажучы: «Няхай ані чалавек, ані быдла, ані валы, ані авечкі нічога не паспытаюць, няхай ані пасьвяцца, ані п’юць вады,
\m
\v 8  але няхай апрануцца ў зрэбніцу чалавек і скаціна, і няхай клічуць голасна да Бога, і няхай кожны чалавек адвернецца ад злой дарогі сваёй і ад ліхадзейства, якое ў руках іхніх.
\m
\v 9  Хто ведае, ці ня вернецца Бог і не пашкадуе, і не адверне палючы гнеў свой, каб мы не загінулі?»
\m
\v 10  І ўбачыў Бог учынкі іхнія, што яны адвярнуліся ад злой дарогі сваёй, і пашкадаваў Бог пра ліха, пра якое сказаў, што ўчыніць ім, і не ўчыніў.
\c 4
\cl Ёна 4
\m
\v 1  І моцна засмуціўся Ёна праз гэта, і загневаўся.
\m
\v 2  І маліўся ён ГОСПАДУ, і казаў: «Прашу Цябе, ГОСПАДЗЕ, ці ня гэткае было слова маё, калі яшчэ я быў у зямлі сваёй? Дзеля гэтага я загадзя ўцёк у Таршыш, бо я ведаў, што Ты – Бог літасьцівы і спагадлівы, павольны да гневу і міласэрны, і шкадуеш [рабіць] зло.
\m
\v 3  І цяпер, ГОСПАДЗЕ, прашу Цябе, вазьмі душу маю ад мяне, бо лепш мне памерці, чым жыць».
\m
\v 4  І сказаў ГОСПАД: «Ці добра ты робіш, што гневаешся?»
\m
\v 5  І вышаў Ёна з гораду, і сеў з ўсходняга боку гораду, і зрабіў сабе там будан, і сеў пад ім у засені, каб убачыць, што станецца ў горадзе.
\m
\v 6  І прыгатаваў ГОСПАД Бог расьліну, і яна вырасла над Ёнаю, каб быць засенем яму над галавою, каб ён пазбавіўся засмучэньня свайго; і ўзрадаваўся Ёна радасьцю вялікаю праз тую расьліну.
\m
\v 7  І прыгатаваў Бог чарвяка, калі ўзыйшла зараніца раніцаю, і ён падтачыў расьліну, і яна ссохла.
\m
\v 8  І сталася, як ўзыйшло сонца, што Бог прыгатаваў гарачы ўсходні вецер, і сонца пякло галаву Ёне, ажно ён млеў, і зычыў душы сваёй памерці, і сказаў: «Лепш мне памерці, чым жыць».
\m
\v 9  І сказаў Бог Ёне: «Ці добра, што так злуешся з-за расьліны?» І той сказаў: «Я раблю добра, што гневаюся аж да сьмерці».
\m
\v 10  І сказаў ГОСПАД: «Ты шкадуеш расьліну, каля якой ты не працаваў, і якую не расьціў, якая вырасла за ноч і загінула за ноч;
\m
\v 11  а Я ня меў бы шкадаваць Нінівы, гэтага вялікага гораду, у якім больш як дванаццаць дзясяткаў тысячаў людзей, што ня могуць адрозьніць правай рукі сваёй ад левай, і шмат быдла?»